Parkinsons Wet: Een Diepgaande Blik op de Groei van de Bureaucratie in Organisaties

Inleiding tot de wet van Parkinson

De wet van Parkinson, geformuleerd door Cyril Northcote Parkinson in 1955, is een empirische observatie die het fenomeen van de onvermijdelijke toename van bureaucratisch personeel in organisaties benadrukt. Volgens deze wet neemt het aantal bureaucraten met ongeveer 6% per jaar toe, ongeacht de werkelijke hoeveelheid werk. In dit artikel zullen we deze theorie in detail bestuderen en onderzoeken hoe deze wiskundig toepasbaar is.

De wiskundige toepassing van de wet

Om de constante groei van bureaucratische aantallen voorspeld door de wet van Parkinson te illustreren, kunnen we een representatieve wiskundige formule gebruiken:

x = (2k^m + a) / (y * n)

In deze formule:

• X vertegenwoordigt het jaarlijkse aantal aanwervingen,
• k komt overeen met personen die promotie zoeken via ondergeschikte benoemingen,
• M is het aantal gewerkte uren om te reageren op interne opmerkingen,
• heeft geeft het aantal jaren vóór pensionering aan sinds de toewijzing aan de functie,
• j is het totale aantal bureaucraten dat het afgelopen jaar in de organisatie aanwezig was,
• En niet is de jaarlijkse behoefte aan nieuwe bureaucraten.

Deze formule laat zien dat de toename van het bureaucratische personeelsbestand afhankelijk is van verschillende factoren, zoals individuele ambities, administratieve werkdruk en de resterende tijd voordat werknemers met pensioen gaan. De wet van Parkinson voorspelt daarom een ​​onvermijdelijke groei van het aantal bureaucraten van ongeveer 6% per jaar, ongeacht de daadwerkelijke hoeveelheid werk die moet worden verricht.

Twee andere wetten voorgesteld door C.N

In zijn boek “Parkinson’s Law And Other Studies In Administration” stelt C.N. Parkinson ook twee andere wetten voor die verband houden met bestuur:

1. De wet die stelt dat “werk zich uitbreidt om de tijd te vullen die beschikbaar is voor de voltooiing ervan”. Deze observatie suggereert dat hoe meer tijd iemand heeft om een ​​taak te voltooien, hoe langer het duurt om deze te voltooien. Bureaucraten hebben dus de neiging hun activiteiten over de hele werkdag te spreiden, zelfs als ze in minder tijd hadden kunnen worden voltooid.
2. De wet die zegt dat ‘de kosten stijgen totdat ze gelijk zijn aan het inkomen’. Deze theorie impliceert dat organisaties altijd de neiging zullen hebben om hun gehele toegewezen budget uit te geven, zelfs als dit niet noodzakelijk of efficiënt is. Bestuurders proberen vaak hun budgetten te rechtvaardigen door de uitgaven te verhogen in plaats van het gebruik van de beschikbare middelen te optimaliseren.

Concrete voorbeelden die deze wetten illustreren in verschillende gouvernementele of administratieve contexten

Hier zijn enkele concrete voorbeelden die de toepassing van deze wetten in verschillende contexten illustreren:

• De toename van het bureaucratisch personeel binnen een ministerie: De Wet van Parkinson is terug te zien in de voortdurende groei van het aantal medewerkers binnen ministeries, ondanks een stabiele of zelfs afnemende werkdruk. Dit suggereert dat bureaucraten de neiging hebben om hun personeelsbestand uit te breiden om hun bestaan ​​en hun budgetten te rechtvaardigen.
• Tijd besteed aan vergaderingen en rapportage: Volgens de eerste aanvullende wet die Parkinson heeft voorgesteld, besteden werknemers vaak onevenredig veel tijd aan het bijwonen van vergaderingen of het schrijven van rapporten die niet noodzakelijkerwijs waarde toevoegen aan de organisatie. Dit fenomeen is te wijten aan het feit dat het werk zich uitbreidt om de beschikbare tijd voor de voltooiing ervan te vullen.
• Inefficiënt gebruik van begrotingsmiddelen: In overeenstemming met de Tweede Aanvullende Wet is het gebruikelijk dat organisaties hun gehele toegewezen budget besteden zonder rekening te houden met de effectiviteit van deze uitgaven. Een nutsbedrijf kan bijvoorbeeld dure apparatuur aanschaffen die het niet echt nodig heeft, simpelweg omdat er aan het einde van het fiscale jaar nog steeds ongebruikt budget is.

Conclusie

De wet van Parkinson biedt een interessant inzicht in de innerlijke werking van bureaucratische organisaties en legt uit waarom deze in de loop van de tijd in omvang en complexiteit toenemen. Hoewel het misschien cynisch lijkt, benadrukt deze theorie het belang van het invoeren van effectieve controlemechanismen om inefficiënties te voorkomen en het beheer van menselijke en financiële middelen te optimaliseren. Door de principes te begrijpen die ten grondslag liggen aan deze wetten, kunnen organisatieleiders beter geïnformeerde beslissingen nemen en werken aan het verbeteren van de algehele prestaties van hun bestuur.